คำถามเรื่อง
“เมื่อไม่มีใครรักทำอย่างไรดี” มีคนเขียนมาถามอยู่หลายครั้งครับ
ผมเลยเขียนตอบไปว่า
"เรารักเค้า เค้าไม่รักเรา และเค้ารักเรา เราไม่รักเค้า เป็นธรรมดาของชีวิต เพื่อนที่รักเราก็ยังมี พ่อแม่ญาติพี่น้องที่รักเราก็ ยังมี... แล้วถ้าเพื่อนก็ทิ้ง พ่อแม่ญาติพี่น้องก็ด่าล่ะ จะทำอย่างไร... ก็ ให้ความรักตัวเองเสียเลย หรือจะทำสมาธิภาวนา หรือขอจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เรานับถือช่วยเติมเต็มความรักให้เรา... หรือไม่ก็ชิงมอบความรักให้คนอื่นเสียเลยจะเป็นไรไปครับ”
นอกนั้นผมเขียนให้กำลังใจน้องคนหนึ่งไว้ว่า "เพราะบางครั้งหัวใจต้องการรัก จนยอมแลกความเจ็บและบอบช้ำ เพียงเพื่อได้รักที่หวังใจ... ถ้าวันหนึ่งเติมเต็มรักให้ตนได้ คงอิสระที่จะรัก...อิสระจากความเจ็บ และบอบช้ำ... ขอให้มีกำลังใจครับ"
สิ่งที่ผมเขียนตอบนี้ได้มาจากการปฏิบัติเรื่องการ “ให้ความเข้าใจตนเอง” (Self Empathy) ซึ่งเริ่มต้นด้วยการให้เวลาสำรวจความรู้สึกและความต้องการในส่วนลึก เช่น รู้สึกเจ็บปวด เพราะต้องการความรักแต่ไม่ได้รับความรัก
ผู้คนจำนวน ไม่น้อยแสวงหาความรักจากคนอื่น จากภายนอก ซึ่งเราอาจพบความจริงที่ว่า เราอาจขอความรักได้ แต่เราไม่สามารถควบคุมให้ใครมารักเราได้ การยึดติดกับตัวบุคคลว่าเธอหรือเขาคนนั้นเท่านั้นที่จะเติมเต็มความรักให้ เราได้ อาจนำมาซึ่งความเจ็บปวด ผิดหวัง และความรุนแรงต่อตนเองและต่อเธอหรือเขาคนนั้นได้เมื่อไม่สมหวัง
แน่นอนครับ เราอาจขอความรักความเข้าใจจากคนที่รักเราได้ อย่างไรก็ตามเราพบว่า ไม่มีมนุษย์คนใดที่สามารถจะรักและเข้าใจเราได้ทุกกรณีและตลอดเวลา... อย่างเช่น
ถ้าเราเศร้าเสียใจต้องการความรักตอนตี 3 ของทุกคืนแล้วเราก็โทรไปหาเพื่อนสนิทของเราคนหนึ่ง ถ้าเป็นอย่างนี้ทุกคืนๆ เราคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นครับ? เป็นที่น่าสงสัยว่า เราจะยังคงได้รับความรักความเข้าใจหรือไม่?
การให้ความเข้า ใจตนเองจึงมีความจำเป็นสำหรับชีวิตของเรา เราสามารถเติมเต็มความรัก ความเข้าใจ หรือความต้องการในส่วนลึกอื่นๆที่ขาดหายไป... โดยอาจทำได้หลายอย่างเช่น การแบ่งปันความรู้สึกและความต้องการกับเพื่อนที่ยินดีรับฟัง การเขียนจดหมายรักถึงตนเอง ทำสมาธิเพื่อเติมเต็ม หรือภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เรานับถืออยู่เพื่อเติมเต็มความรัก ความเข้าใจ หรือความต้องการต่างๆที่ขาดหายไป
-------------------------------
ของฝากจาก “การสื่อสารอย่างสันติ(กรุณา)” โดย นริศ มณีขาว. คอลัมน์ไต่ตามโค้งตะวัน, อุดมศานต์. กรกฎาคม 2553. , http://www.carefor.org/content/view/1775/190/
"เรารักเค้า เค้าไม่รักเรา และเค้ารักเรา เราไม่รักเค้า เป็นธรรมดาของชีวิต เพื่อนที่รักเราก็ยังมี พ่อแม่ญาติพี่น้องที่รักเราก็ ยังมี... แล้วถ้าเพื่อนก็ทิ้ง พ่อแม่ญาติพี่น้องก็ด่าล่ะ จะทำอย่างไร... ก็ ให้ความรักตัวเองเสียเลย หรือจะทำสมาธิภาวนา หรือขอจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เรานับถือช่วยเติมเต็มความรักให้เรา... หรือไม่ก็ชิงมอบความรักให้คนอื่นเสียเลยจะเป็นไรไปครับ”
นอกนั้นผมเขียนให้กำลังใจน้องคนหนึ่งไว้ว่า "เพราะบางครั้งหัวใจต้องการรัก จนยอมแลกความเจ็บและบอบช้ำ เพียงเพื่อได้รักที่หวังใจ... ถ้าวันหนึ่งเติมเต็มรักให้ตนได้ คงอิสระที่จะรัก...อิสระจากความเจ็บ และบอบช้ำ... ขอให้มีกำลังใจครับ"
สิ่งที่ผมเขียนตอบนี้ได้มาจากการปฏิบัติเรื่องการ “ให้ความเข้าใจตนเอง” (Self Empathy) ซึ่งเริ่มต้นด้วยการให้เวลาสำรวจความรู้สึกและความต้องการในส่วนลึก เช่น รู้สึกเจ็บปวด เพราะต้องการความรักแต่ไม่ได้รับความรัก
ผู้คนจำนวน ไม่น้อยแสวงหาความรักจากคนอื่น จากภายนอก ซึ่งเราอาจพบความจริงที่ว่า เราอาจขอความรักได้ แต่เราไม่สามารถควบคุมให้ใครมารักเราได้ การยึดติดกับตัวบุคคลว่าเธอหรือเขาคนนั้นเท่านั้นที่จะเติมเต็มความรักให้ เราได้ อาจนำมาซึ่งความเจ็บปวด ผิดหวัง และความรุนแรงต่อตนเองและต่อเธอหรือเขาคนนั้นได้เมื่อไม่สมหวัง
แน่นอนครับ เราอาจขอความรักความเข้าใจจากคนที่รักเราได้ อย่างไรก็ตามเราพบว่า ไม่มีมนุษย์คนใดที่สามารถจะรักและเข้าใจเราได้ทุกกรณีและตลอดเวลา... อย่างเช่น
ถ้าเราเศร้าเสียใจต้องการความรักตอนตี 3 ของทุกคืนแล้วเราก็โทรไปหาเพื่อนสนิทของเราคนหนึ่ง ถ้าเป็นอย่างนี้ทุกคืนๆ เราคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นครับ? เป็นที่น่าสงสัยว่า เราจะยังคงได้รับความรักความเข้าใจหรือไม่?
การให้ความเข้า ใจตนเองจึงมีความจำเป็นสำหรับชีวิตของเรา เราสามารถเติมเต็มความรัก ความเข้าใจ หรือความต้องการในส่วนลึกอื่นๆที่ขาดหายไป... โดยอาจทำได้หลายอย่างเช่น การแบ่งปันความรู้สึกและความต้องการกับเพื่อนที่ยินดีรับฟัง การเขียนจดหมายรักถึงตนเอง ทำสมาธิเพื่อเติมเต็ม หรือภาวนาต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เรานับถืออยู่เพื่อเติมเต็มความรัก ความเข้าใจ หรือความต้องการต่างๆที่ขาดหายไป
-------------------------------
ของฝากจาก “การสื่อสารอย่างสันติ(กรุณา)” โดย นริศ มณีขาว. คอลัมน์ไต่ตามโค้งตะวัน, อุดมศานต์. กรกฎาคม 2553. , http://www.carefor.org/content/view/1775/190/
No comments:
Post a Comment